خوابهای کرونایی

و غروب جمعه گاهی دلگیر است و گاهی دلگیرتر. و من استاد حالا که راه را  رفته ام ،در سن و سال 45 سالگی احساس میکنم هنوز  به یک استاد نیاز دارم. نه از آن استادها که کتاب معرفی کند. استادی که دست بر شانه ام بکوبد  تا راه را نشانم دهد و در هیاهوی زندگی آرامم کند. دیشب دوباره خوابهای کرونایی دیده ام. خواب دیده ام در یک مکان سربسته شلوغ ماسک نزده ام. خنده دار نیست؟  و خوابهایم همیشه تعبیر دارد. شاید یکی از همین روزها بی ماسک و الکل پا به بیرون خانه بگذارم. نه اینکه کرونا رفته باشد. شاید فراموش کنم با خود ببرمشان .