دنیای کوچک، اما نه، دنیای بزرگ من17

دختر مو طلایی از کسی چیزی نمیخواست  اما در فکرش دوست داشت آنجا را ببیند. و او که همیشه بی در خواست میفرستاد دوباره عکسی فرستاد. دختر با شور و هیجان عکسها را باز کرد . گویی او حرفهای دختر مو طلایی را که در ذهنش میگذشت میشنید.حرفهایی که دختر آن را به زبان نیاورده بود. و این بار عکس یک یادگاری نبود، عکس جایی بود که یادگاری در آن قرار داشت . عکس خانه ای در میان درختان با سقفی اریب مانند خانه هایی که در رویاها دیده بود. خانه ای دوست داشتنی که انسان آرزو دارد در آنجا باشد . 

و رویای خانه درختی در فکر دختر مو طلایی شکل گرفت.

این داستان ادامه دارد...