دنیای کوچک، اما نه، دنیای بزرگ من19

و بالاخره پستچی رسید. و دختر موطلایی با هیجان بسیار در را باز کرد و بسته کوچک را گرفت. قلبش به تندی میزد. به گوشه اتاق رفت و با دقت و ظرافت بسته را باز کرد. احساس شادی در سرتاسر وجودش موج میزد و از خواندن پیام زیبایی که او برایش نوشته بود و هدیه ای که در دست داشت سر از پا نمی شناخت. 

رویاها همیشه نباید به واقعیت تبدیل شوند و یا حداقل در آن لحظه دختر موطلایی این گونه فکر میکرد. 

شاید گاهی نرسیدن به رویاها لذت بخش تر باشد تا رسیدن به آن. رویای خانه درختی، رویای رسیدن پستچی و رویای دیدن او... 

نمیدانم این داستان باید ادامه داشته باشد یا نه!